ක‍ටුවක්ද????

         මං මේ අත්දැකීම ලබන කොට  පළවෙනි පාර  A/L ලියලාවත් නෑ. තාත්තාට පිළිකාවක් හැදිලා ඇවිදගන්න බැරුව ඉන්න කාලේ, නංගිව උදේ පාන්දර පන්ති ගෙනිහින් දාන වැඩේ කලේ මම. එදත් නංගිට මහරගම ඉංග්‍රීසි පන්ති තිබ්බ දවසක්.ඉර පායන්නත් කලින් තමයි පන්තියට යන්නේ seat එකක් අල්ලගන්න ඕනේ නිසා. 

         අපේ ගෙදර තියෙන්නේ චන්ද්‍රිකා පෘතුවි මධ්‍යස්ථානය ගාවමයි. ගෙදරට එන්න තියෙන නියම පාර චුට්ටක් විතර දුරයි.
ඉතිං අපි පාවිච්චි කරන්නේ අපේ ගෙදරට පල්ලෙහායින් තියෙන මුස්ලිම් ගෙදරට එන පාර. ඒ පාර දිගේ ඇවිත් මුස්ලිම් ගෙදර පිටි පස්සෙන් අපේ ගෙදරට යනවා. මුස්ලිම් ගෙදරට එන පාර චන්ද්‍රිකා මධ්‍යස්ථානය අයින දිගේ වැටිච්ච පුංචි වල් වැවිච්ච අඩි පාරක්. ඒත් අපි ඒ පාරේ යන්න බය වුනේ නැත්තේ ඒ පාරට චන්ද්‍රිකාවේ ලයිට් එළිය වැටෙන නිසායි.

        ඔන්න මේ කියන දවසෙත් නංගියි, මායි පිටත් වුනා. අඩි පාර දිගේ ඇවිත් දැන් තාර පාර ලඟටම ආවා. එතකොටම මගෙ දකුණු කකුලේ ඇස් වටේ ගාව ( ඇහැ ගාව එහෙම නෙවෙයි හරිද...) ක‍ටුවක් ඇනුන වගේ දැනුනා. මං ඒක පොඩ්ඩක්වත් ගනන් ගන්නේ නැතුව ඉස්සරහට යන්න හදනකොටම අපේ නඟා ගිරියටින් කෑ ගැහුවා. මට තදත් වුනා. ඇයි අප්පා චන්ද්‍රිකාවේ ආරක්ෂක අයියලා ටිකට ඇහුනනම් ඔක්කොම ටික ඔතනට එනවනෙ. මං නංගිට බැන්න "පිස්සුද ඕයි කෑ ගහන්නේ. අර මනුස්සයො ටික මෙතනට ආවොත් ලැජ්ජාවෙ බෑ නේ කියල." ඒ පාර නංගි කියනව එයා පාරෙ මොකක්ද ගුලියක් වගේ දෙයක් දැක්ක ඒත් එක්කම එයාගේ කකුලටත් ක‍ටුවක් වගේ දෙයක් ඇනෙනවා දැනුන කියල.

         කොහොම හරි අපි තාර පාරට ආව කියමුකෝ. එතන ලයිට් කනුවෙ  එළියෙන් අපි දෙන්න කකුල් දෙක පොඩ්ඩක් search කරල බැලුවා. නංගි ඉතින් මට වඩා සුදු නිසා එයාගේ මුකුත් සලකුණක් පේන්න තිබුනේ නෑ. :)). මගේ නම් ලාවට තිත් දෙකක් තිබුනා. ඉතින් මං හිතුව නංගිට මුකුත් වෙලා නැතුව ඇති ඔන්න ඔහේ එයාව බස් එකට දාලම එනවා කියලා. දෙන්නත් එක්ක දැන් මීපේට පයින් එනවා. ඒත් මටනම් දැන් යන්න අමාරුයි වගේ. 

         අර ක‍ටුවක් ඇනුනයි කියල හිතපු කකුල හිරි වැටිල යා ගන්න බෑ. නංගිටනම් එහෙම අවුලක් නෑ. කොහොම හරි මීපෙටම ආවා.නංගිනම් දැන් බය වෙලා. එයා කෑ ගහනව ආපහු ගෙදර යං කියලා. තව පොඩ්ඩෙන් එයාව බස් එකටත් නග්ගනවා. ඒත් අන්තිමට මටත් හිතුන ඔන්න ඔහේ ගෙදර ගියොත් හොඳා කියලා.    

       නංගි මාව වත්තන් කරගෙන ගෙදර එක්කන් ආවා. short cut එකෙන් ආපහු යන්න බය නිසා නියම පාරෙන්ම ආවා. ගෙදර ආවාම අම්මා අහනවා ඇයි ආපහු ආවේ කියලා. නංගි කීවා විතරයි මොකෙක්ද කෑවා කියලා බය වුන පාර අම්මට කෑ ගැස්සුනා.

        තාත්තාට කකුල් පණ නැති වුනාට අත් වලට පණ තිබුන නිසා කකුල උඩින් තිරිංගයක් එහෙම දාල  අර  යන්තම් පේන්න තිබුන තුවාල මුඛය මිරිකල දැම්මා. පස්සේ තමා දෙන්න දැන ගත්තේ නංගිටත් ඒකම වෙලා කියලා.

        හොඳ වෙලාවට අපේ බාප්පා ඒ වෙනකල් වැඩට ගිහින් තිබුනේ නෑ. එයා ඇවිත් අපි දෙන්නම විෂ වෙදෙක් ගාවට අරන් ගියා. එයා වෙද නෝනෙක්. ගිය ගමන් ඇහුවෙ ඔයාල බය වුනාද කියලා. මං කිව්ව මංනම්  හිතුවෙ ක‍ටුවක් කියල නංගිනම් කෑ ගැහුව කියලා. බය වුනේ නැති එකනම් හොඳයිලු. එයානම් කියයි බැරි වෙලාවත් හුඟක් විස සතෙක් වුනානම් මීපෙට ගිහින් එන ටිකට මං මලා තමයි.

        මොකාද කෑවේ කියලවත් දැක්කේ නෑ. දැක්කත් මොන ජාතියකද කියල දන්නෙ නෑ නේ. වෙද නෝන කුණකට්ටෙක් වෙන්න ඇති කියලා බෙහෙත් කලා. මේ වෙන කොට මගේ කකුල ඉදිමිලා. නංගිගෙනම් එච්චර නෑ. ඇයි ඉතින් මටනේ විස මුලින් දුන්නේ. පස්සේ නම් නංගිගෙත් කකුල ඉදිමුනා.

අපි දෙන්නත් එක්කම එක ඇඳක් උඩ බෙර කොට වගේ ඉදිමිච්ච කකුල්වලට බෙහෙත් පත්තු බැඳගෙන දවස් ගානක් හිටියා....

ඒකෙත් වැඩේ කියන්නෙ ආපහු ගෙදර එන්න හැරෙන කල්ම මට ඒ දශ්ට කලේ සර්පයෙක් කියලා හිතුනෙ නැති එකනෙ....:D

අර කුණකට්ටා අපිට දශ්ට කරපු තැනම මැරිලා ඉඳලා හම්බ වුනා. ඌව චප්ප වෙලා. මොකක් හරි වාහෙනේකට අහු වෙච්ච එකෙක් ඒ පාරට විසි කරලා. ඒකෙන් කොට උඩ ගියේ අපි දෙන්නා..:(((