ඔය පැන්න හැටිද?

                    ඔන්න මගේ ඊයෙ කතාව ගමන් කරන  බස් එකකින් හරියට කොහොමද බිමට පනින්නෙ කියලානෙ.ඇත්තම කිව්වොත් ඒ කතාව ලිව්වෙ තවත් කතාවකට පිවිසුමක් වගේ එකක් ගන්න.හික්ස්..නැත්නම් ගහින් ගෙඩි එනවා වගේ මේ කතාව කියන්න පුලුවනෑ..

                  මං ඊයෙ කතාවෙ මාරයා අයියාට උත්තරේ දෙද්දි කිව්ව වගේ  පූරුවෙ වාසනාවකට වගේ අපිට තිබුනා නොවෑ ගෙදර ලග ඉදලම ඉස්කෝලෙට යන්න පුලුවන් සීටීබී බස් එකක්.බස් එක ගැන නම් මං මෙතන වැඩි විස්තර කියන්නනේ නෑ මෙතන.මොකද ඒකෙ වුන ඒවා ලියන්න වෙනම පෝස්ට් එකක් දාන්න ඕනෙ.

                 ඔය බස් එක තමයි ඒ පැත්තෙ ඉදන් ඉස්කෝලෙට යන අපි බොහෝ දෙනාගෙ උදේට ස්කූල් බස් එක වුනේ.අපේ උදිත,මාධව,සිරීපාද කතාවෙ හිටපු සාලිකා වගේම මෙකී නොකී අය රාසියක් ඕකෙ හිටියා.සමහර දවස් වලට බස් එකල කෙල වෙනවා.එතකොට කොහොම හරි වග පැත්තෙ කස්ටියව මීපෙට ගෙනත් දානව බැරි බැරි ගාතෙ හරි.එහෙම කලේ නැත්නම් ඉතිං එහේ අය ඉස්කෝලෙ ගිහින් හමාරයි.මටනම් පයින් මීපෙට එන්න පුලුවන්.

               ඔන්න මේ හුටස්පරය වුන දවසෙත් බස් රාජයා මීපෙට විතරයි ආවෙ.අපි කස්ටිය දොලහ වසරට යන ලොකු ලමයි.වැඩට යන අක්කලා,අයියලා,අන්කල්ලා,ඇන්ටිලා,ඉස්කෝලෙ යන මල්ලිලා,නංගිලා කියන සනුහරේම මීපෙට වෙලා බලා ඉන්නවා පිටකොටුවක් එනකල්.වාසනාවටද අවාසනාවටද මන්දා එකම ඉස්කෝලෙට එකටම යන සාලිකා එදා ඇබ්සන්ට්.නැත්නම් එයත් මේකට පැටලෙනවා.

              මාත් එක්ක හිටියෙ අපේ ඉස්කෝලේට O/L වලින් ආපු අපේ පැත්තෙම ගෑණු ලමයෙක්.මේ ලමය ටිකක් මහත දෙහතට හිටියා.මං ඉතිං ඒ දවස් වල කෝටුකිතයි ටයිප් නේ.මාත් එක්ක බලද්දි ඉතිං යෝදයා මාක් තමයි.ඔන්න අවිස්සාවේල්ල පැත්තෙ ඉදලා විදුලි වේගෙන් වගේ ආවා...මොකක්ද.....?"නදී". නෑ නෑ ගෑණු ලමයෙක් නෙවෙයි බොලල්ලා.තවත් අපේ ප්‍රියතම බසයක් වුන රත්නපුරේ ඉදන් එන බසයක්.ඔය බස් එකේ නම.:D


              ලගින්ම ඉස්කෝලෙ තියෙන අපි දෙන්නට මාර හදිසියක් ආවා යන්න.දෙන්නත් එක්කම බස් එකට නැග්ගට මොකද දෙන්නම ෆුට් බෝඩ්.වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම තමා ෆුට් බෝඩ් කිව්වෙ.මං අන්තිම පඩියෙ,යාලුවා ඊට උඩ එකේ.දැන් බස් එක යන්න අද්දනවා.ඒත් යාලුවට ඇල්ලුවෙ නෑ මේ වැඩේ. "නිසුපා මොකද කියන්නෙ අපි බහිමුද?".මටත් හදිසියක් තිබුන නැති නිසා හා කියලා උත්තරේ දුන්නා.


              හරි ක්‍රමයට ඉස්සරහට හැරුනා,පැන්නා,දිව්වා.මොන අඩි දෙකක්වත් දුවන්න වුනේ නෑ.මොනවද මන්දා කකුල් දෙකේ පැටලෙනවා දැනුනා.ඊලග මොහෙතෙ මම බිම.හැබැයි හීරීම් තුවාලයක් වත් නෑ.ඇයි අප්පා වැටුනෙ හොද කුෂන් මෙට්ටෙයක් උඩනේ.හන්දිය මැද්දෙ කුෂන් කරලා එහෙම හිතන්න එපා හරිද.මං පත බෑවුනේ මගෙ යාලුවගෙ ඇග උඩට.මට ඉතිං කිසිම තුවාලයක් නෑ.බැලින්නම් එයා රෝන්ග් මෙතඩ් එකකට පැනලා.එයාගෙ කකුල් වල පැටලිලා මාත් පෙරලුනා.

                දිඩිබිඩියෙ නැගිටලා වටපිට බලනකොට මුලු මීපෙම කස්ටිය අපි දිහා බලාගෙන.අපොයි ලැජ්ජාවක මහත.වෙලාවට බිම පෙරලුන අපි දෙන්නා දැකලා "නදී" නැවත්තුවා.නැත්නම් ඉතිං දිරවන්න බැරි තරම් චාටර් ගොඩක් කන්න වෙනවා.යාලුවගෙනම් දනිස් දෙකම හම ගිහින් ලේත් එනවා.ඒ මදිවට අඩනවාත් එක්ක.හපොයි..දෙන්නවම නග්ගගත්තා බස් එකට සීටුත් හම්බ වුනා.ඔන්න බොලේ බේත් දාගන්න කියලා සල්ලිත් දෙන්න හදනවා.මොනවා වුනත් ගුණ යහපත් ඩ්‍රයිවර් කෙනෙකුයි,කොන්දෙකුයි නේද..?


                අපි සල්ලි ගත්තෙ නෑ.ඇයි ඉතිං ඉස්කෝලෙන් නොමිලේම බේත් දාගන්න පුලුවන් කම තියෙද්දි තව මොකටද සල්ලි.විලි ලැජ්ජාවෙ සන්තෝසෙ බෑ බේත් දානකොටත් මෙයා කෑ ගහලා අඩන්න ගත්තෙ නැතැයි.සික් රූම් එකේ ඇන්ට්ය් හිනා වෙනවා "ඔයා පොඩි එකෙක් වගේනෙ" කියලා.හම්මේ...ඔයින් ගියා මදැයි.හවස් වෙනකොට උදේ මීපෙ හන්දියෙ හිටපු නැති අයත් සීන් එක දන්නවා.කොහොමහද ඕපා දූප කවරේජ් එක.


                 මොනවා වුනත් දැන්නම් මට සාමාන්‍යෙන් හොදට බස් එකකින් පැන ගන්න පුලුවන්.ලගදි දවසක අම්මලත් එක්ක කතරගම යන්න යන කොට තඩි බෑග් එකත් කරේ දාගෙන බස් එකෙන් පැනපු හැටි දැකලා බස් එකේ කොන්දා මට පැනීම පිලිබඳ සහතිකයකුත් දුන්නා නෙව?["මෙයාටනම් බස් වලින් බැහැලා හොද පුරුද්දක් තියෙනවා වගේ.බැස්සා නෙවෙයි පැන්නානෙ"කිව්වා.ඔය ටික කිව්වෙත් අපේ අම්මට.අම්මා හිනා වෙලා නිකන් හිටියා].කාටද ආඩම්බර...